Salon

Xechiko

Salon domu.

spearkling

Wchodzi do domu, cicho, rozglądając się.
Siada bokiem w fotelu widać tylko szczupłe nogi w szpilkach.

Xechiko

Bez żadnego szmeru dotarł do progu salonu. Wyjrzał zza framugi, ale zobaczył tylko nogi osoby siedzącej. W mgnieniu oka ruszył się i łapiąc w locie osobę z fotela przyparł ją do ściany. Szok odmalował się na jego twarzy...
-Elena? - wyszeptał

spearkling

-Aaa! Zmieniłeś się skarbie. Biegasz ciszej, ale nadal jesteś taki przystojny jak byłeś.
Całuje go delikatnie.

Xechiko

Zdziwiony odsuwa się się lekko i patrzy z ukosa.
-Katherine? To Ty?! Co tu w ogóle możesz robić do cholery?!

spearkling

-Obserwowałam Cię... Ale byłeś zajęty jak ona tam ma... Eleną ?

Xechiko

Nieufnie spojrzał.
-Raczej zainteresowałbym się tym czemu latasz po moim salonie, a nie spędzasz czas w grobowcu?

spearkling

- Ja? w grobowcu?
wybucha śmiechem.
- zapłaciłam, żeby mnie nie zamykali. ale teraz jesteśmy razem i tylko to się liczy.
Całuje, przyciągając go do siebie.

Xechiko

Lekko odwzajemnia pocałunek, lecz po chwili wybucha w nim gniew. Odrzuca ją na ścianę i łapie za gardło.
-Zapłaciłaś i wyszłaś, tak? Kiedy? Może wczoraj?

spearkling

- Nie- szepcze- nie zamknęli mnie tam w ogólę. Musiałam poczekać aż umrą ludzie którzy mogli mnie pamiętać. Ale widzę, że ty nie chcesz mnie znać- mówi ze smutkiem.
Kurwa, on mnie nienawidzi...

Xechiko

Odsuwa się i przechodzi usiąść na kanapę. Chowa głowę między dłonie. Po chwili podnosi wzrok i mówi:
-Nigdy tam nie byłaś? Przez kilkaset lat chodziłaś sobie po świecie i udawałaś przede mną, że nie żyjesz?!

spearkling

-Dawałam Ci znaki, nie zauważałeś ich, a poza tym Stefek był obok, nie chciałam żebyście walczyli o mnie.
Stoi pod ścianą.

Xechiko

-Myślisz,że jeśli pojawiłabyś się u mnie to bym od razu poleciał do Stefana i mu to powiedział? Zawsze myślałem, że wybór ma należeć do Ciebie. Tyle lat szukałem sposobu, żeby wydostać Cię z tego cholernego grobowca. Stefan nie ma tu nic do tego. Tylko ja czekałem tyle lat.
Podszedł i pogłaskał ją po policzku.

spearkling

Przytula się do dłoni, zamyka oczy, ale jest czujna.
- Wiem, że mnie nienawidzisz więc znikam.
Wciska mu kartkę do ręki <<numer>>, całuje i odwraca się, stoi przed drzwiami.
- Kocham Cię, zawsze kochałam i będę kochać.

Xechiko

-Chciałbym Ci wierzyć,że przestałaś być samolubną suką!- krzyknął jeszcze.

Xechiko

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Wrócił do domu po tym jak zobaczył Eleną wchodzącą do domu. Miał nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze. Zauroczenie zadziałało tak, że ona już wie, że zna jakiegoś Damona. Cieszył się z tego.

Xechiko

Siedzi na kanapie z ulubionym alkoholem w dłoni. Po chwili dostaje sms: "przepraszam, poniosło mnie".
Odpisuje: "Szybka próba odkupienia win Kath"

spearkling

"Co mam zrobić że byś mi wybaczył? Podpalić się?"

Xechiko

"To by było dość nierozsądne Katherine, zwłaszcza, że nie jest to zbyt przyjemne, a po drugie kto by po Tobie sprzątnął ten popiół?"

spearkling

"Samo by się rozwiało. I tak to wszystko nie ma sensu..."

Xechiko

"Wiesz Katherine chciałbym Ci powiedzieć, żebyś poszła do diabła, ale z drugiej strony chciałbym wierzyć, że dla Ciebie też jest szansa"

spearkling

"Jutro o świcie na cmentarzu będziesz?"

Xechiko

"Zrobię to dla Ciebie."

spearkling

"Dziękuję."

spearkling

Wysyła ostatniego sms:
"Bądź wcześniej, czeka Cie widowisko"

Xechiko

"Wiedziałem, że coś znowu spieprzysz"

spearkling

"Co masz na myśli ?"

Xechiko

"Po takiej zapowiedzi znowu spodziewam się tylko rozczarowania"

spearkling

"trudno, do zobaczenia jutro. i tak masz mnie gdzieś. Dobranoc"

Xechiko

"Trzymaj się Kath"